دنیای سایه

چرا مجازی مارو ترک نمیکنه..... از مجازی و تحصیل مجازی بیزارم...

از نام و نشان من نپرس.. من در واژه ها حکایت شده ام...

مرگ  تقدیر تعبیر تقصیر  جالب است مگر نه ؟ حکایت میان من و توست  دستانم را بگیر  من محتاج شبم  وقت خواب رسیده  قطار شعر باید نگه داشته شود

می گذرد .. زمان را میگویم  تو از آن خبر نداری ... میگذرد  انچنان که تو از من گذشتی  سرد و سخت و ...سریع میگذرد  ثانیه های عمرمان را میگویم  چونان قطار روی ریل  و من آنچنان عاشقت هستم که میخواهم  برای یک لحظه بیشتر با تو بودن بر روی ریل بروم  و خود را زیر قطار فدا کنم...  و یا شاید... بیایم ... برای نگه داشتن قطار... قهرمان بشوم...  و نامه های عاشقانه مان را  که در شب های سیاه  با امید سپیدی  با محبت هایی دزدکانه  و عشق ها و لبخند هایی پنهانی برای هم نوشتیم  و عشقمان را  با نگاهی نو  د...

من به تعبیر نگاه تو چنان عاشق شدم  که گمان میکنم  هر تکانی که به پلک های خمارت افتد  دارد او اذن میدهد به داخل شدنم... که بیایم بشوم همدم و همخانه تو  بشوم چند شبی  همچون همسایه تو  بکشم دست به روی قلب صاف و پاک تو  بگیرم در برم آن تپش نگاه تو...